top of page

Extra handen voor Mitch

 

Als ik ’s ochtends bij je binnenkom zit je fris gewassen in je rolstoel. De haren nog nat en roze blossen van de inspanning op je wangen.

“Goedemorgen Lilian” roep je me toe, “Fijn dat je er bent”!

“Hallo Mitch, hoe gaat het met je? Reageer ik terug.”

“Prima, maar luister………” zeg je dan. Er volgen dan een aantal zaken waarvan je hoopt dat we die samen die dag kunnen oplossen. Het gaat dan vooral om administratief af te handelen activiteiten, mailen of telefoneren met instanties waarvan je post hebt gehad.

Ik kom nu al vele jaren bij Mitch. In eerste instantie was het de bedoeling dat ik voor hem een nabestaandendossier zou invullen. Dit op verzoek van zijn dochter. Mocht hem plotseling iets overkomen dan kon zij a.d.h.v. het nabestaande dossier snel en efficiënt de zaken regelen.

Al snel bleek dat zijn administratie een ruime achterstand had opgelopen en kon het nabestaandendossier niet in een paar uur ingevuld worden. De achterstand had te maken met veel ingrijpende gebeurtenissen in zijn leven. Zelf kon hij de zaken niet op orde houden omdat hij een hoge dwarslaesie heeft die veroorzaakt is door een ongeluk 20 jaar geleden. Hij kan alleen zijn linkerhand beperkt gebruiken. Voor de rest wordt hij ondersteund door een groot team aan zorgverleners (24 uurs zorg).

De administratie op orde brengen bleek noodzakelijk te zijn en Mitch voegde mij toe aan zijn zorgteam. Eenmaal gestart bleek het om een grote klus te gaan. Overal vond ik mappen en papieren. Tussendoor heb ik ook zijn keuken opgeruimd en heringericht, de woonkamer op orde gebracht, de garage onder handen genomen, de kledingkasten met hem uitgezocht, gesorteerd en opgeruimd.

Momenteel houd ik mij voornamelijk bezig met administratieve zaken. Zo is er een financieel overzicht gemaakt, een kasboek opgezet (voor de boodschappen die door de diverse zorgverleners gehaald worden), beantwoord ik samen met hem zijn mail, pleeg ik telefoontjes voor hem, regel ik teambijeenkomsten en maak daar de verslagen van, betaal ik zijn facturen etc. Daarnaast is er af en toe een opruimklus. Voor Mitch ben ik de handen die hij zelf niet meer kan gebruiken. Ik regel de zaken die hij vanwege zijn lichamelijke handicap niet meer kan doen en waarvoor de zorgverleners geen tijd of expertise hebben. Ook praten we samen veel over van alles en nog wat. Kan hij zijn zorgen bij mij uiten, maar ook andersom.

Ik ben nu al diverse jaren bij hem werkzaam en kom hem wekelijks ondersteunen. Mitch heeft tot doel om in het huis waar hij nu woont te kunnen blijven wonen, het liefst tot het einde van zijn leven. Mede door het zorgteam is dit mogelijk. Werken voor Mitch blijft heel bijzonder. Hij straalt een positieviteit uit, waar ikzelf een voorbeeld aan kan nemen. Ondanks de beperkingen en de zenuwpijn is hij vaak opgewekt, maakt grappen en kan ondeugend uit de hoek komen.

Als ik na een dag werken bij hem, door het tuinhekje terug naar mijn auto loop, ben ik altijd blij dat hij op mijn pad is gekomen. Ik hoop dan ook van harte dat ik hem daar, op zijn lievelingsplek, nog lang mag blijven ondersteunen.

 

Loslaten als levensmotto!

Het thema “Loslaten” blijft al jaren volop in de belangstelling. Ze komen er regelmatig nieuwe boeken met het thema “Loslaten op de markt. Ook in de publiciteit kunnen we er regelmatig over horen. “Hoe leer ik loslaten!” is dan het centrale thema. En niet alleen op het gebied van spullen, maar ook op het gebied van gedachten, problemen en gevoelens. Informatie te over zou je denken, maar waarom blijft het dan toch zo moeilijk?

Nou ben ik zelf en aantal jaren geleden op vakantie geweest op het Griekse eiland Kos, dicht bij de Turkse kust. Een klein eiland met vriendelijke mensen, die nog in redelijke armoede leven. Het leven daar is niet te vergelijken met hier. Als ik ‘s ochtend op de kade liep zag ik de vissers terugkeren van hun visvangst. ‘s Nachts waren ze rond een uur of drie vertrokken en in de vroege ochtend kwamen ze terug van hun vangst. De vaak zeer kleine bootjes, soms niet groter dan een ruime roeiboot, waar in het midden een piepklein hutje prijkte, liepen rond een uur of zeven de haven van Kos weer binnen. De mannen stalden hun waar uit op de kade en binnen de komende uren was hun kleine vangst verkocht. Daarna gingen ze aan de slag met reparaties op het bootje of het boeten van de netten.

Wat mij direct opviel bij deze vissers was de enorme rust. Niemand haastte zich. Alles ging in een kalm tempo en er werd op de kade op een simpel tafeltje de vis verkocht. Geen druk heen en weer lopen, geen geschreeuw tegen de klanten, niets van dit alles. De desbetreffende visser zat op een gammel stoeltje naast zijn koopwaar te wachten totdat er wat verkocht zou worden.

 Ik heb er iedere dag weer met verbazing maar ook met jaloezie naar gekeken. Hoe konden deze mensen zo rustig blijven? Zich geen zorgen maken over de dag van morgen? Niet bezig zijn met sparen of plannen maken voor de toekomst? Of ze het inderdaad niet deden kan ik natuurlijk niet weten. Maar wat ik wel weet is dat ze hun leven leidden in een staat van rust en acceptatie. Loslaten was voor hun geen nieuw woord. Zij hadden het hun hele leven al onder de knie. Leven bij de dag en vooral mét die dag was hun levensmotto. Wellicht niet altijd vrijwillig maar ook gedwongen door de omstandigheden, maar toch. Zij hadden zich erbij neergelegd en het tot hun levenswijze gemaakt.

Voor hen was loslaten een levensmotto geworden.

 

Image by Ankush Minda

Negeren om je doelen te bereiken is noodzaak

Enige tijd geleden kwam ik onderstaande tekst tegen bij Boeddhistische Wijsheden

 

Het deed me stil staan bij wat ik als Organizer regelmatig mee maak tijdens mijn werkzaamheden bij klanten.

Voordat mensen besluiten om hulp in te roepen van een Organizer moeten zij vaak een heleboel obstakels nemen. Het gaat hierbij vooral om obstakels die zich afspelen in ons hoofd.

Gedachten als:

  • Wat zullen anderen wel denken van mijn overvolle huis?

  • Zien ze me als zwak dat ik dit zelf niet kan oplossen?

  • Waarom heb ik het zo ver laten komen?

Kortom we maken ons vooral druk om wat de mensen om ons heen wel niet van ons zullen denken en hoe ze ons zullen beoordelen. We vergeten echter helemaal waar het echt om gaat. Het gaat namelijk om ons zelf!!!!  Hoe word ik weer gelukkig. Hoe wordt mijn leven weer fijn en voel ik me prettig in mijn huis of op mijn werkplek.

We zijn in principe meer bezig met de mening van anderen dan met ons eigen geluk.  Vooral als het gaat om negatieve reacties van anderen in de zin van kritiek of afwijzingen. Opmerkingen als “Wat is het bij jou een troep, Jij kunt ook nooit iets vinden, Ik snap niet dat je hier niets aan doet?” kunnen er voor zorgen dat we het liefste in een hoekje kruipen en ons diep schamen. Aan de slag gaan is er dan vaak niet meer bij.

Leg dergelijke reacties naast je neer. Denk niet in wraakgevoelens “Bij jou is het net zo een rommel!” of “Ik zal je wel laten zien dat ik niet zwak ben, ik ga alles weggooien!”. Doe ook niet net alsof je hun opmerking vergeeft  met gedachten als” Och hij weet niet beter dat hij dit zegt, hij snapt  ook niet hoe moeilijk ik het heb”.

Wat ik bedoel te zeggen is dat we de opmerkingen van anderen niet van invloed moeten laten zijn op waar we zelf mee aan de slag willen gaan. Steek er niet onnodige tijd in. Tijd die je beter kunt gebruiken om zelf je zaken aan te pakken. Kortom:  “Negeer” de opmerkingen van anderen. Laat ze je niet passief maken. Volg je eigen weg. Heb je hulp nodig en ben je niet tevreden met je eigen leven roep dan de hulp in van een Organizer. Ga samen aan de slag en kies voor je eigen geluk.

Het is tenslotte jouw toekomst waaraan je wilt werken!!!!!

Ik wens je veel geluk en sterkte hiermee!!

Afbeelding1.png
bottom of page