Extra handen voor Mitch

Als ik ’s ochtends bij je binnenkom zit je fris gewassen in je rolstoel. De haren nog nat en roze blossen van de inspanning op je wangen.

“Goedemorgen Lilian” roep je me toe, “Fijn dat je er bent”!

“Hallo Mitch, hoe gaat het met je? Reageer ik terug.”

“Prima, maar luister………” zeg je dan. Er volgen dan een aantal zaken waarvan je hoopt dat we die samen die dag kunnen oplossen. Het gaat dan vooral om administratief af te handelen activiteiten, mailen of telefoneren met instanties waarvan je post hebt gehad.

Ik kom nu al vele jaren bij Mitch. In eerste instantie was het de bedoeling dat ik voor hem een nabestaandendossier zou invullen. Dit op verzoek van zijn dochter. Mocht hem plotseling iets overkomen dan kon zij a.d.h.v. het nabestaande dossier snel en efficiënt de zaken regelen.

Al snel bleek dat zijn administratie een ruime achterstand had opgelopen en kon het nabestaandendossier niet in een paar uur ingevuld worden. De achterstand had te maken met veel ingrijpende gebeurtenissen in zijn leven. Zelf kon hij de zaken niet op orde houden omdat hij een hoge dwarslaesie heeft die veroorzaakt is door een ongeluk 20 jaar geleden. Hij kan alleen zijn linkerhand beperkt gebruiken. Voor de rest wordt hij ondersteund door een groot team aan zorgverleners (24 uurs zorg).

De administratie op orde brengen bleek noodzakelijk te zijn en Mitch voegde mij toe aan zijn zorgteam. Eenmaal gestart bleek het om een grote klus te gaan. Overal vond ik mappen en papieren. Tussendoor heb ik ook zijn keuken opgeruimd en heringericht, de woonkamer op orde gebracht, de garage onder handen genomen, de kledingkasten met hem uitgezocht, gesorteerd en opgeruimd.

Momenteel houd ik mij voornamelijk bezig met administratieve zaken. Zo is er een financieel overzicht gemaakt, een kasboek opgezet (voor de boodschappen die door de diverse zorgverleners gehaald worden), beantwoord ik samen met hem zijn mail, pleeg ik telefoontjes voor hem, regel ik teambijeenkomsten en maak daar de verslagen van, betaal ik zijn facturen etc. Daarnaast is er af en toe een opruimklus. Voor Mitch ben ik de handen die hij zelf niet meer kan gebruiken. Ik regel de zaken die hij vanwege zijn lichamelijke handicap niet meer kan doen en waarvoor de zorgverleners geen tijd of expertise hebben. Ook praten we samen veel over van alles en nog wat. Kan hij zijn zorgen bij mij uiten, maar ook andersom.

Ik ben nu al diverse jaren bij hem werkzaam en kom hem wekelijks ondersteunen. Mitch heeft tot doel om in het huis waar hij nu woont te kunnen blijven wonen, het liefst tot het einde van zijn leven. Mede door het zorgteam is dit mogelijk. Werken voor Mitch blijft heel bijzonder. Hij straalt een positieviteit uit, waar ikzelf een voorbeeld aan kan nemen. Ondanks de beperkingen en de zenuwpijn is hij vaak opgewekt, maakt grappen en kan ondeugend uit de hoek komen.

Als ik na een dag werken bij hem, door het tuinhekje terug naar mijn auto loop, ben ik altijd blij dat hij op mijn pad is gekomen. Ik hoop dan ook van harte dat ik hem daar, op zijn lievelingsplek, nog lang mag blijven ondersteunen.